Siyasal partiler fikirsel davalarıyla, idealizmleriyle, özgün dünya görüşüyle kendilerini tanımlar ve öyle yola çıkarlar. Böylesi sosyolojik bir zeminde kurulur ya da bu zemine hitap ederler.
Bakkal dükkanı gibi partinin kurulduğu ülkemizde söz konusu sosyal referansı olan kaç tane siyasi parti vardır desek, herhalde bir elin parmaklarını geçmez.
Her siyasi partinin olduğu gibi İyi Parti’nin de bir kuruluş hikayesi var. Ama bu hikaye öyle idealizm ya da fikir üzerine oturmuş değil.
Önce, mensubu oldukları siyasi partiye karşı çıkarak kendilerini meydana attılar. Toplumda iktidar ve muhalefete karşı oluşan öfke ve tepkiyi arkalarına alarak bir miktar sayısal çoğunluğa da ulaştılar.
Kent milliyetçileri ve soylu bir sınıf üzerinde etkili oldukları bir gerçek. Bu sınıfı CHP’ye yaklaştırarak önemli bir görevi ifa ettiler. İyi Parti çekilse bile, destek aldığı siyasal zeminin transferini gerçekleştirmiş oldu.
Öfkenin ya da tepkinin gerekçeleri ortadan kalkınca onun siyasal savunucusu durumundaki partiler doğal olarak desteksiz kalıyorlar. İYİ Parti ise daha başka bir bunalımı ve buhranı yaşıyor;
Kendisine siyaseten bölücü ve hain rolü biçilmiş durumda…
Perşembe’nin gelişi Çarşamba’dan belli ise ortada şaşılacak bir durum yok. Bu parti kurulduğu günden bu yana tüm söylemlerini Erdoğan ve Bahçeli düşmanlığı üzerine kurdu, hem Erdoğan’ı, hem de Bahçeli’yi koltuğundan etmeyi kendine görev bildi. Bunun için yapmadığı, denemediği hamle kalmadı. Gelinen noktada her ikisini de başaramadı. Şimdi, bir şark kurnazlığı ile kendine yeni bir yol haritası arıyor.
Halbuki bu parti, siyaseti dizayn edenlerin aparatı, siyaseti çıkmaza sürükleyenlerin astıkları bir yön levhasıydı. Aksine davranması durumunda düşürüleceği hal açıkça belli idi;
“Bölücü ve hain…”
Türk siyaseti aslında İyi Parti özelinde bir çıkmaz sokağa girmiş durumda. Zira, İktidar ve muhalefet partileri haricinde kim ortaya çıkarsa çıksın, akıbeti aynı; “Bölücü…”
Genel seçimler öncesi Fatih Erbakan’ın Kendisi aday olacağını açıklaması ama iki gün sonra adaylıktan el çektirilmesi, Muharrem İnce’nin ise akıl almaz bir şantajla devre dışı bırakılması, Akşener’in masadan kalkınca masaya zorla geri oturtulması hep aynı hastalıklı kafanın projesi; “Ya beni desteklersin, ya da adın kıyamete kadar bölücü ve hain olarak kalır.”
Çok beğenmediğimiz 90’lı yılların siyasi atmosferi daha tutarlı ve daha yararlıymış desek hata mı etmiş oluruz? 1994 İstanbul belediye başkanlığı seçimlerine şöyle bir bakıp hafızamızı tazelersek mesele daha iyi anlaşılır.
O seçimde ANAP, DYP, CHP (adı SHP idi), SHP, RP gibi birbirinden bağımsız çok güçlü partiler yine birbirinden güçlü adaylarla seçime girmişlerdi.
Refah Partisi Recep Tayyip Erdoğan’la, CHP Zülfi Livaneli ile, ANAP İlhan Kesici, DYP Bedrettin Dalan, DSP Necdet Özkan, MHP Ahmet Vefik Alp, Yeniden doğuş Partisi de Hasan Celal Güzel ile seçim yarışına tutuşmuşlardı. Hem sağ’dan hem sol’dan; birbirine çok benzeyen aday ve partilerin olduğu bu seçimi Recep Tayyip Erdoğan az bir farkla kazanmıştı.
Ne seçimden önce, ne de sonra, kimse çıkıp ta Bedrettin Dalan için ya da Necdet Özkan için bölücü ya da hain demedi. Kimse bir diğerine bu yakıştırmayı yapmadı. Bu günkü algıyla bakarsak Necdet Özkan Zülfi Livaneli’yi, Bedrettin Dalan’da İlhan Kesici’yi bölerek seçimi kaybettirmişti.
Kazanan adayla ikinci İlhan Kesici arasında 100 bin oy fark yoktu.
Şimdilerde ise herkes bir diğerinin aday çıkarması durumunda bölücü olacağını söylüyor, Türk siyasetindeki yozlaşma ve çürümüşlük böylesi bir garabeti de beraberinde getirdi. Kendinden olmayana hain yaftası takıyor, aday çıkana bölücü diyor. Aslında iktidar ve muhalefet kendine payanda arıyor, eğer omuz vermezler ve karşı çıkarlarsa en akıl almaz yöntemlerle hizaya getiriliyorlar. Çok renklilik, fikirlerin iktidarı, çoğulcu demokrasi rafa kalkmış durumda.
“Ben kazanamazsam bana ne sonuçtan, benim fikrim iktidar olmayacaksa ne yapayım diğerini.” Bu ideal düşünce rafa kalkalı çok oldu.
İttifakların en iyi kazananı ise kuşkusuz Milliyetçi Hareket Partisi. Bu parti tüm bölünme ve operasyonlara rağmen oyunu kaybetmiyor,hatta ittifak kurduğu Ak Parti seçmeninin büyük bir bölümünü kendi fikri zeminine çekmeyi başarıyor. Daha düne kadar Enver Paşa için ‘Abdülhamid’i tahttan indiren hain’ diyenlerin, bu gün ‘şehidi ala, gazi-i namdar’ demelerini ne ile izah edebiliriz?
Böyle giderse kimse üçüncü bir yol için yola çıkamaz. Çıkmaya yeltendiğinde terbiye metodu bellidir.
Peki, hep böyle mi gidecek? Elbette gitmeyecek, ne zamana kadar, Türk aydını, gerçek aydın olana kadar.
Koca koca adamlar, kudretli partilere omuz vermeyen, onların çürümüşlüğü için payanda olmayan hareketleri bölücü ve hain olarak anlatıyorlar. TV ekranlarında bu saçma düşüncenin savunucusu olup çıkmışlar. Bir aydının görevi bu mudur, yoksa ürettiği fikir ve sanat üzerinden yeni sosyolojik zeminler üretmek midir?
Aydınımız gerçek görevinin farkına vardığında bir kıpırdanmadan söz edebiliriz. Yoksa yaşadığımız tam bir kör döğüşüdür.
Vesselam…
