Türk siyasetinde bir tıkanmanın olduğu, bir yozlaşmanın varlığı bir süredir dillendiriliyor. Bunu aşmak maksadıyla son 20 yılda her sosyolojik zeminden yeni partiler ortaya çıktı.
2000 sonrasında oluşan siyasi atmostfer bize çok başka hikayeler yaşattı. Türk Sağı Ak Parti çatısı altında toplandı. Milli Görüş denilen köklü gelenek önce ikiye, ardından dörde bölündü. Bu sosyolojinin en büyük partisi olan Ak Parti, kendi içerisinden ‘Deva’ ve ‘Gelecek’ isimli iki parti çıkardı. Fakat bu partiler çabuk silinip gitti ve birer tabela partisi oldu.
Cumhuriyet Halk Partisi de bölündü. Mustafa Sarıgül ve Muharrem İnce, ‘Türk solunun derdine CHP çare olamaz’ iddiasıyla partileştiler. Sarıgül çabuk pes etti, partisine geri döndü. Muharrem İnce ise topal aksak yoluna devam ediyor.
Milliyetçi Hareket Partisi’nin üçe bölünmesi de aynı arayışın sonucudur. Milliyetçi cenahın yeni arayışları ciddi bölünmeleri tetikledi. Milliyetçiliğin kadim partisi MHP, Cumhur İttifakı çatısı altında varlığını sürdürürken, Zafer ve İYİ Parti tabela partisi olma yolunda hızla ilerliyorlar.
Şimdilerde, bir üçüncü yol iddiasıyla ortaya çıkan ve dikkatlerin üzerinde toplandığı Yeniden Refah Partisi gerçeği var.
Lideri Fatih Erbakan… ‘Erbakan’ ismi bu harekete ivme kazandıran, onu çekim merkezi yapan en önemli etken…
Fakat ortada bir sürü çıkmaz ve garip paradokslar var. Türk entellektüeli, ‘Yeniden’ denilerek yola çıkılan bir partide ‘yeni olan ne var’ diye soruyor.
Ak Parti’de siyasi yaşamı ve misyonu bitmiş, bir şekilde partiden uzaklaştırılmış ya da süreçte kendine yer bulamamış öfkeli tiplerin yuvalandığı bir siyasi oluşum…
Fatih Erbakan, 14 Mayıs seçimlerinde stratejik olarak çok önemli bir hamle yaparak Cumhur İttifakı’na dahil oldu. Böylece, riske edilmemiş oyların %3 kadarını aldı. Yeniden Refah’ın iştahını kabartan da bu oran. Yerel seçimlerde seçmen hangi gerekçelerle oy kullanacak, göreceğiz.
Sözün özü; Yeniden Refah’ta yeni olan tek şey Lideri Fatih Erbakan… Bu partiyi tam olarak tanımlarsak; Sağda odaklaşmış Recep Tayyip Erdoğan karşıtlığının tipik bir yansıması olarak duruyor.
Türk siyasetinin son 20 yılda hırpalamadığı, yozlaştırmadığı, tarumar etmediği kişi sayısı çok az. Bırakın kişileri, ‘sağ’ ya da ‘sol’un içini boşaltmadığı değer yargısı ya da kavram kaldı mı ki?
Öfke üzerine bina edilmiş, karşıtlık temelli çıkışlarla yeni bir yol açma imkanı yok. Öfkeyi körükleyen nedenler ortadan kalkınca, oluşan siyasi hareketin varlığı da bitiyor.
Türkiye’nin üçüncü bir yola ihtiyacı var, evet. Ama bu mevcut yapılarla olacak kadar basit değil. Yeni bir söylem, bu söylemin üzerine oturacağı sosyolojik bir taban ve bunu yönetecek genç beyinler gerekli…
Yürümemiz gereken yol çok uzun. Yola revan olup görelim.
Vesselam…
