2001 yılında doğan bu siyasi harekete katıldığımızda, henüz üç yaşında yeni emekleyen bir çocuktu Ak Parti. Ezilenlerin umudu olarak doğmuş, ötekileştirilen, kenarda köşede unutulan, baskı ve yıldırmalarla yok sayılan geniş bir kitlenin umuduydu.
Mensubu olduğumuz köklü siyasi gelenekten ayrılmış, yeni doğan bu çocuğun büyütülüp insanlığa hizmet etmesine katkı yapmak için 2004 yerel seçimlerinde bir beldenin belediye meclis üyesi olmuştuk.
Kolları sıvayıp göreve başladığımızda hiçbir talebimiz olmadan, kamu malına asla el uzatmadan, mevki makam hayal etmeden, parayı hiç aklımıza getirmeden halisane işe koyulduk. Bir meclis üyesinden çok daha fazlasını vermeye çalıştık.
28 Şubat zulmünün son bulması, Türkiye’nin geleceği ile ilgili bir şans olması açısından önemli buluyorduk. Yeni doğan bu çocuğa kir bulaştırmamaya, etrafın sahteliklerinden korumaya çalışıyorduk. Biz böyle hareket ediyorduk ama yanı başımızda yaşanan birtakım hadiseler hiç iyi şeyler söylemiyordu.
Bir defa; fabrikada yanımızda çalışan çocuklar bir bir ardı sıra iş bırakıyor, belediyelere ya da devlete gidiyordu. Meslek Lisesi mezunu olan, zaten fabrikalarda çalıştırılmak için yetiştirilen bu çocuklar birilerinin vasıtasıyla hiç layık olmadıkları yerlerde istihdam ediliyordu.
Beş altı sene üniversite okumuş, eğitimde dirsek çürütmüş gençler boşta kalırken bu durum bizi oldukça rahatsız etmiş, bulabildiğimiz her platformda yüksek perdeden uyarmış, yapılan yanlışın karşısında olmuştuk. Bu gayretlerimizin bazıları zamanın gazetelerinde yer bulmuş ve tarihe mal olmuştu.
Anlattığım bu hadise onlarca yanlıştan sadece biridir. Bir binanın tuğlaları gibi yükselen yanlış uygulamalar, haksız mevki kapmalar, nimetle tanıştırılan insanlarla büyüyen bizim çocuk, şimdilerde 23 yaşına değdi ve koskoca bir delikanlı oldu. Bu delikanlıya biz öğüt veriyor, iyi şeyler yapmasını bekliyoruz. Kişiliği şekillenmiş, artık kimseye eyvallahı kalmamış bir delikanlıdan farklı şeyler umuyoruz. Bu eşyanın tabiatına aykırı bir durum.
Beş yıllık görev süremizi tamamlayıp 2009 yılında istifa ederek aktif siyaset sahnesinden çekildik. Aradan geçen bu uzun sürede kendimizi kültür çalışmalarına verdik, iki tane roman neşrettik, birkaç tane eser basıma hazırladık. Gittiğimiz söyleşi ve konferanslarda tespit ettiğimiz yetenekli çocuklara yardımcı olarak onların bu alandaki gelişimlerine katkı sunduk. İnsan yetiştirmenin sadece siyasetle olmadığını, başka parametrelerinin de olduğunu göstermeye çalıştık. Çok güzel sonuçlar aldık, mutlu olduk.
Bir kültür adamı kimliğiyle fabrikada vardiyalı çalışan bir işçi olarak emekli olduk.
Bugünlerde Ak Parti kendi öz eleştirisi yapıyor, nerelerde hata yaptığını tespite çalışıyor. Yeni bir çıkış yolu arıyor.
Her siyasi yapının belli bir ömrü vardır, doğar büyür ve ölür. Ak Parti Türk siyasi geleneğinde çok önemli bir çığır açtı, çok büyük işler gördü. Bu hareket doğduğu andan itibaren evrensel hukuk değerlerine ve insani normlara bağlı kalınarak büyütülseydi, ismi ile müsemma olup “adalet ve kalkınma” iddiasına bağlı olunsaydı, ömrü daha da uzun olabilirdi. Lideri ile kaim bir parti olmaz, insanlığa daha uzun yılar hizmet edebilirdi.
Gelinen noktada “Yeniden başlamak” biraz zor gözüküyor, bizim delikanlı artık laf dinlemiyor. Zorlarsan, başka tarafa gitmekle tehdit ediyor. Bunca nimete ve konfora alıştırılmış bön bir delikanlıyı artık attan indirip eşeğe bindirmek çok zor. Bunu talep edenler de zaten delikanlının kadrine uğruyor, bir şekilde sindiriliyor ya da sistemin dışına atılıyor.
Çözüm ne o zaman?
Yeni, nur topu gibi bir bebek doğacak, onu gerekli özenle yetiştirip büyüteceğiz. Ona kendi hırs ve ihtiraslarımızı değil, insanlığa lazım olan değerleri yükleyeceğiz. Bizi geleceğe bu çocuk taşıyacak, umudumuz bu çocuk olacak.
Şimdilik böyle bir doğum yok. Olduğunu söyleyenler, çocukların ölü ya da sakat doğduklarının farkında değiller.
Ben bu doğumu yeni gençlikten bekliyorum.
Vesselam…
