Kronolojik bir 28 Şubat tahlili yapacak değilim; tüm olanlar bütün çıplaklığıyla ortada. 15 Temmuz’a darbe diyemeyen birine gel de 28 Şubat’ı anlat, havanda su döversin. Derdim bu değil. Ben o gün yaşananlardan ne anladım, önemli olan burası…
Üzerinden neredeyse çeyrek asır geçti ama tartışması daha yüz yıllar sürecek bir post modern darbeydi 28 Şubat… Kızların başörtülü olduğu için okullara sokulmadığı, dini vecibelerini yerine getirmek isteyen insanların adeta kamusal alandan silindiği, var olan toplumsal düzeni korku ve tehlike mantığına endeksleyen kararların kâğıda döküldüğü kara bir gündü.
Ordu meşru bir hükümeti istifaya zorlamış, medyayı beşinci güç olarak alabildiğine kullanmış, taciz ettirerek, psikolojik baskı uygulatarak, ama fiziksel bir şiddet kullanmadan, aynı düşüncede oldukları iş adamlarını, sivil toplum örgütlerini de devreye sokarak kendilerince demokrasiye balans ayarı yapmışlardı.
Bu darbe ne 27 Mayıs’a benziyordu, ne de 12 Eylül’e… Beyaz efendiler, devleti irticacılardan korumak için kolları sıvamışlar, devam eden süreçte onlarca bankayı batırmışlar, ülkeyi milyarlarca dolar zarara uğratmışlar, gayri safi milli hasılanın yarısını buharlaştırmışlardı.
Yaptıkları bu zulümleri de, etimolojik bağlamından sıyırıp yeni bir anlam yükledikleri “irtica” kılıfı adı altında bir milleti topyekün “irticacı” yaparak, yine gariban vatandaşın sırtına sarmışlardı.
O dönemi şöyle kısa bir hatırımıza getirirsek eğer, ne demek istediğimiz daha iyi anlaşılacaktır;
Ülkemizde muhafazakar ama liberal merkezi politikalar giderek zayıflamıştı. Özal’ın 1980 yılı 24 Ocak’ında Türkiye’ye hediye ettiği liberalizm, gelenekleri yıkmış, bireyleri özgürleştirmiş, hedonist düşleri meşru kılmış, yasal engelleri zayıflatmış, istekleri artırmıştı.
Artan bu gemlenemez istekler, göçlerin de etkisiyle ülkemizde bir paylaşım sorunu doğurmuş, herkes bu denizde pervasızca kulaç atmaya kalkmıştı. Paylaşımda adaletsizlik giderek artıyor, irticacı beyler merkeze yürüyor, hatta devleti yönetmek için sürekli taleplerde bulunuyorlardı. Adı “Refah” olan bir parti bu adaletsizlik ve ahlak dışılık yerine dürüstlüğü ve adil olmayı önceleyip “adil” ve “alternatif” bir düzen vaat ederek siyaset sahnesinde sürekli güçleniyordu. Nimetin üzerinde oturan efendiler bundan rahatsızdı ve tedbir almak için şartların olgunlaşmasını bekliyorlardı. Eğer irticacı güruh haddini bilmez de geri adım atmazsa gereken yapılacaktı; işte 28 Şubat tam da bu idi…
Siyaseti az çok bilenler, bu konu hakkında üç beş kitap okumuş insanlar bu yolun sonunun nereye varacağını bilirler. Dünya tarihi, efendilerin tahtını tehdit eden unsurları hiç acımadan nasıl bertaraf ettiğini kalın harflerle yazmaktadır. Bunun en somut örneği belki de 28 Şubat ve Refah hareketi olsa gerektir.
Yerleşik düzene ilk tehdit 1994 yerel seçimleriyle hissedilmiş, dönemin medyası “Refah depremi” olarak verdikleri seçim sonuçlarıyla memleketin ağalarına tedbir almaları için bir borazan vazifesi görmüşlerdi. Zaten o günlerde bu görevlerini çok iyi yerine getirmişler, tarihte eşine az rastlanır bir postal yalayıcılığı örneği göstermişlerdi.
Lafın tamamı ahmağa söylenirmiş, biz kısa keselim, arif olan anlasın;
28 Şubat Türk siyasetine bir eksen değişikliği yaşattı. Bin yıl dedikleri süreç birkaç yılda bitirildi. 2000’li yıllardan sonra Türkiye’de değişen iklim, devlette efendi olanların el değiştirmesine yol açtı. İrticacıların efendi olduğu, o günkü efendilerin yeni irticacılar durumuna düştüğü dramatik bir hikaye oldu 28 Şubat…
Ne gariptir ki, o günkü efendiler, tehlike olarak gördükleri zihniyete karşı kaybettikleri tahtlarını bu gün kurtarma mücadelesi veriyorlar. George Orwel’in hayvan çiftliği adlı romanı buna ne güzel bir örnektir.
Nihai söz;
“Adalet kavramı yoksa deliye her gün 28 Şubat’tır…”
Vesselam…
