Soner Yalçın geçenlerde bir yazı yazdı. Yazının ana fikri “Kişileri bırakın, sistemlere bakın, bakışınızı küçültmeyin, ufkunuzu genişletin” manasına gelebilecek bir köşe yazısı idi. Ben de kendisine bir cevap yazdım, elbette onun beni dikkate alarak geri döneceğini beklemiyorum. Koskoca Soner Yalçın’ın işi bitmişte benim gibi sıradan birine cevap mı yetiştirecek… Böyle yapmış olmam bende yeni bir yazı konusu oluşmasına neden oldu, hepsi bu…
Soner Yalçın’a şöyle yazdım; “Evet doğru söylüyorsunuz, kişileri bırakıp sistemlere odaklanmak ‘ekmek için Ekmeleddin’e oy vermek’ ya da ince ince Muharrem İnce deyip seçim sonrası adamı olmadık iftiralarla kapı dışarı atmak mıdır sizce?
Bizim yazar çizer takımının çoğu teorisyendir. ‘Teori’ aslında bilimsel bir kavramdır, gündelik dilde başka kullanılır, bilimsel dilde ise başka. Bizim aydınlarımız bilimsel bir kavramı gündelik dile düşürecek öngörü ve istatistiklerde bulunmakta pek mahirdirler.
Toplumların yapısını, karar verme şekillerini, yönlendirmeleri ve toplumu açıklarken kullandıkları dili ‘elit teori’ üzerinden tanımlıyorlar.
Eşitsizlik, gelir seviyesindeki adaletsizlik bir takım mihrakların iştahını kabartan bir çekiciliğe sahip. Bunun üzerinden iktidar kurgulamak için daha uygun bir zemin olamaz. Yazar çizer takımı bunu çok iyi okur ve kalemini bu kaygan arazide alabildiğine dolaştırır.
Bunlara göre toplumdaki ‘az’ lar her zaman hakimdir, ve ‘çok’ ları yönetir. Nimet bu azların elindedir. Nimeti azlar pay eder, çoklar kanaat getirir. O yüzden de çokların haklarını savunmakta bu azınlık zümreye düşer.
Beş yıldızlı bir otel lobisinden ya da yüksek katlı bir rezistans balkonundan klavye oynatan bu elitlerin halkın geçim standardı ya da gelir eşitsizliğinin düzeltilmesi noktasında ne kadar derdi var dersiniz?
Ellerindeki nimeti niye alt tabakadaki halkla bölüşsünler ki? Dertlerine ne olmuş, aşağı mahallede deva arıyorlar?
Yapılan şeyin sadece bir yönlendirme, kontrol etme ve elit iktidarın devam ve meşruluğunu sağlama olduğu aşikar. Seçkinlerin iktidarı olsun ama aynı zamanda iktidarın da seçkinleri olmak istiyorlar, hepsi bu…
Biz gelelim asıl meseleye;
Türkiye ilk olarak 2014 seçimleriyle Cumhurbaşkanını seçim yoluyla belirledi. Bu cesur adım, ülkemizdeki bir çok elit tabakayı ürküttü ve taşları büyük bir gürültüyle yerinden oynattı. O zamana kadar kendilerinin belirlediği en yüksek makama alt sınıfın, halk kitlelerinin işaret edeceği bir ismin gelecek olması yüksek tabakada derin travmalara yol açtı.
“Ekmek için Ekmeleddin” gibi komik bir sloganın halk kitlelerinin önüne sunulması aslında seçkinci kitlenin halkı ne olarak gördüğünün bir kanıtıydı. Aynı zamanda kendi cahilliklerinin de dışa vurumuydu. Bu halk böylesi sunulara inanır, oy verir diye düşünüyorlardı. Her zaman olduğu gibi yanıldılar, halk sunulana değil, kendine yakın bildiğine oy verdi.
2019 seçimleri ise 2014 seçimlerinin bir tekrarı gibiydi. Yine ders alınmamış, çözüm üretecek, lider olacak, yön gösterecek biri yerine ağzı iyi laf yapan, hitabeti beğeni toplayan birini tercih etmişlerdi. Biraz kıpırdanma olsa da neticeyi değiştirecek güç ve kudret ortada yoktu.
Şimdi bizim seçkinci elit, bu iki sunudan ağzı yanmış olacak ki bu sefer yelpazeyi geniş tutup “kişiye değil, sisteme odaklanın” diyor. Kuzu postuna sarılı bu sözün sizde yansıması nedir peki? Yine ‘ekmek için’ mi, yoksa ‘hitabet’ için mi oy vereceğiz?
Devir, karizmatik liderler devri. Her bir yapı liderinin karizması ile kaim. Sistem filan olsa olsa karnı tok, sırtı kalın olanların sofrasına meze olur. Türkiye muhalefeti Recep Tayyip Erdoğan’a alternatif böyle bir lideri 50 yıldır üretememişse zaten vah halimize…
Belki de vardır, yıpranmasın diye saklanıyordur, gün doğmadan neler doğar. Analar ne yiğitler doğurur. Bakarsınız biri çıkar Kapitalizm’in sömürü çarkını kırar ve aleme adaleti getirir. Adil düzen, Hakça Düzen diyenlerin de hayalleri gerçek olur.
Teori ve realite arasında iktidar olmayı bizim seçkinci tabaka anlamalı. Anlamak için ise önce kendini tanımakla başlamalı, bizim beylik laflara karnımız tok efendim…
Vesselam…
