Koronavirüs önlemleri çerçevesinde geçtiğimiz hafta sonu alınan sokağa çıkma yasağı kararı sonrasında yaşananlar bir Bakan’ı istifa ettirdi. “İstifa ettirdi” diyorum zira Bakan’ın istifa etmek kendi kararı, kabul edilmesi ise Cumhurbaşkanı’nın takdirindedir. Neticede takdir makamı uygun görmemiş ve sayın Soylu görevinde kalmıştır.
Önce hafta sonu yaşananlar ile ilgili birkaç kelam edelim;
Olması gereken saat 22:00’de tüm alışveriş merkezlerinin kapatılması, 23:00’de önemli noktalara polis ve jandarma ekiplerinin dikilmesi, yasağın ise gece yarısı duyurulması idi. Hemen sonrasında da kaygıların giderilmesi gerekiyordu. Fırınlar açık olacak, eczanelerde sıkıntı yaşanmayacak, misafirlikten dönmek isteyenlere kontrollü izin verilecek gibi…
Bu sosyolojik vaka öngörülemedi. Biraz da milletimizin şuursuzluğu eklenince ortaya bu nahoş manzara çıktı. Ve Sayın Süleyman Soylu bütün hatayı üstlenerek istifa eti.
Bizde ‘istifa’ kültürü pek yoktu. Kısa süreli bir şok hali yaşandı. Millet olan bitene anlam vermeye çalıştı. İnanmayanlar, üzülenler, sevinenler, karşı olanlar birbirini izledi. Sonrasında sanal iletişim alemi adeta yıkıldı. Deyim yerinde ise kıyamet koptu. Gece boyu tam 2,5 milyon destek Twit’i atıldı. Bu kadar ilgiyi görecek başka bir kişi şu konjonktürde yoktu. Belki Sayın Erdoğan’ı bundan istisna tutabiliriz. Haricinde hiç bir siyasetçi bu teveccühe ulaşamaz.
Bunun altında yatan bir kaç neden var. Hiçbir sevgi, ilgi ya da alaka rastgele değil; Sayın Soylu’yu takip edenler bu ilginin altında yatan gerçekleri çok iyi bilirler. Ben bunların tahliline girecek değilim. Burada önemli gördüğümüz şu saptamaları yaparak yazımızı sürdürelim;
Soylu, sanal alemde milletin oyuyla seçilen ilk Bakan olarak tarihe geçmiştir. Bu kesindir. O’na gösterilen bu sevgi ileride Merkez Sağ’ın lider adaylığı noktasında iyi bir referans olmuştur.
Dün gece anlaşılmıştır ki, Erdoğan sonrası sağın lideri büyük ihtimalle Süleyman Soylu’dur. Ne yeni kurulan partiler, ne de Ak Parti içerisindeki mevcut şahısların bu seviyede bir teveccühe mazhar olmaları mümkün değildir.
Burada asıl sorulması gereken soru, Süleyman Soylu’nun Merkez Sağ’ın lideri olmasına itiraz edecek kesimler var mıdır?
‘Merkez Sağ’ dediğimiz hareket dört siyasi eğilimden oluşuyor. Milliyetçiler, muhafazakarlar, İslamcılar ve Solcular. Bir Türkiye mozayiğidir bu. Aslında her siyasi hareketin hedeflediği, özlemini çektiği bir tablodur. Rahmetli Ecevit sol çatısı altında 1974’lerde bunu büyük oranda tesis etmişti. Haricinde Türk Siyasi hareketi sol şemsiye altında böyle bir birleştirme iradesi görememiştir.
Sayın Kılıçdaroğlu ilk seçildiğinde bu özleme vurgu yapmış ve kongrede Ecevit şapkası bile takmıştı. Geçen süreçte parti içerisindeki aşırı damarların galip gelmesi ile özlediği tabloyu gerçekleştirme zemini bulamadı. Partisini klasik sol olmaktan öteye taşıyamadı.
Radikal hareketlerin böyle bir mozayiği yakalama şansının ve ihtimalinin olduğunu düşünmüyoruz. Bir özlem olsa bile içerisinde barındırdığı unsurların böyle bir mozayiğe müsaade etmesi, kendisi dışındakilere yaşama şansı tanıması imkan dahilinde değildir. Zira hakim zihniyet kendisine ortak değil, ‘kul’ olan varlıklar istemektedir.
Ben Merkez Sağ’da her dört iradenin de Süleyman Soylu ismine itiraz edeceğini zannetmiyorum. Bunu o gece atılan twitlerden gördük. Fakat Soylu’nun totaliter yapısı, otokratik (!) görünümü bu yelpazeyi temsil etmeye ne kadar yeter, bu tartışmalıdır.
Burada şu üzücü tespitleri de yapmadan geçemeyeceğim.
Kelimelerin bu kadar yozlaştırıldığı, en kutsal kavramların bile insanların menfi anlamda birbirlerine bu kadar pervasızca kullandığı başka bir dönem var mıdır, bilemiyorum. ‘Hain’ yaftasından ‘terörist’ yakıştırmasına kadar insanlar nasıl bu kadar hoyratlaşmıştır, üzerinde ciddi manada düşünülmesi gerekmektedir. CHP’li ya da Ak Partili kimdir? Bunlar uzaylı varlıklar değildir. Yeri gelir iş arkadaşımız, hemen yan komşumuz, abimiz, kardeşimiz, belki sırdaşımız, oğlumuz ya da babamızdır…
Kimse aynı yöne bakmak, aynı şeye inanmak zorunda değildir. Farklı fikirler zenginlik, farklı düşünceler rekabet vesilesidir. Tek düzelik tek kelimeyle felakettir. Birbirimizi farklılıklarıyla sevmeyeceksek, yaşadığımız dünyanın ne anlamı vardır? Muhalefet elbetteki iktidarın hataları üzerine kendini ikame edecektir. Futbolda hata olmadan gol nasıl atarsınız? Bundan daha doğal ne olabilir? O zaman hata yapmayacaksınız. Rakibi suçlamak kime ne kazandırır ki?
Peki nasıl oluyor da birbirimize bu yakıştırmaları çok kolay yapabiliyoruz? Bir Soylu gider, bin Soylu gelir. Bu milletin soylusu biter mi? Daha ne soylular görecektir bu millet. Türkiye isimler üzerine bina edilmiş çadır devleti değildir. Binlerce yıllık mazisi olan muhteşem bir devlettir.
Netice olarak, Soylu’ya gösterilen bu teveccüh burada kalmayacak, onu daha ileriye Merkez Sağ’ın liderliğine giden yola götürecektir. Bu gerçekleşir mi, yaşayıp göreceğiz.
Vesselam…
