Türkiye Cumhuriyeti Devleti, yaklaşık 40 senedir malum terör örgütüyle mücadele ediyor. Bu uğurda bir çok şehit verildi, bir çok can gitti, tarifsiz acılar yaşandı, nice ızdıraplar çekildi. Terörün ortaya çıkardığı göçler yüzünden insanlar yerinden yurdundan oldu. Yaşanan göç dalgaları şehirlerde çok çeşitli sorunlara yol açtı, insanlar derin travmalar yaşadı.
Bu örgüt, bin yılı aşkın bir süredir aynı topraklarda birlikte yaşayan, aynı kaderi paylaşan, acısı ve sevinci aynı olan insanların arasına nifak tohumları ekti, etnik kimliği üzerinden propaganda yaparak kendine destek topladı. Bunu yaparken hiçbir zaman yalnız olmadı. ABD başta olmak üzere, Türkiye ile hesabı olanlar tarafından sonuna kadar desteklendi.
Son yıllarda devletin milletiyle kaynaşması, demokratikleşme temayülleri, artan bilinç düzeyi, insanların oynanan oyunun farkına varmaları gibi bir çok olumlu nedenden ötürü örgüt zayıflamaya başladı. Kendine eleman temininde zorlandı. Tüm bunların üzerine bir de etkili operasyonlar eklenince yurt içinde nefes alamaz hale geldi ve kendine daha elverişli yeni alanlar bularak sınırlarımızın ötesine gitti.
Burada Diyarbakır Anneleri’ne bir selam vermeden geçemeyeceğiz. Onların kararlı duruşu uyuyan hissiyatları harekete geçirdi ve özellikle bölge anneleri üzerinde müthiş bir tesir yaptı. Vicdanlara dokunan bu içli ses, sadece çocuklarını istemekle kalmadı, asırlık bir suskunluğu dillendirerek teröre, bölücülüğe meydan okudu.
Sınır ötesine taşınan yapıların niyetinin ne olduğunu bilmeyecek kadar cahil olanımız var mı? Terör örgütlerinin sınırın bu tarafında olmasıyla diğer tarafında bulunması arasında ne fark olabilirdi? Deletimiz, hemen güney sınırlarımızda oynanan oyunu çözmekte gecikmedi. Derhal üzerine gitti. Tıpkı yurt içinde nasıl hareket ediyorsa orada da öyle hareket etti.
Uluslararası hukuktan kaynaklı haklarımız sonuna kadar kullanıldı. Oradaki otorite boşluklarından, tıpkı ülkemizde yaptıkları gibi etnik kimlik üzerinden nemalanarak kendilerine yeni alanlar açmalarına müsaade edilmedi. Özellikle 2015 sonrası yapılan operasyon, faaliyet ve gayretlerle örgütün Suriye ve Irak topraklarında da başı ezilmek üzere.
Türkiye’nin kararlı duruşu başta ABD olmak üzere, terörün paydaşlarını rahatsız ediyor. Amerika‘nın niyeti “Türkiye’nin tavrı DEAŞ ile mücadeleyi zorlaştırıyor.” bahanesiyle gün yüzüne çıksa da son dönemde ülkemiz içerisinde bir takım mahfillerin “Orada ne işimiz var?” diye sorduklarına şahit oluyoruz.
Bu soru iyi niyetli değildir, bir Türk vatandaşının söyleyeceği söz hiç değildir. Bunu söyleyenler gaflette değillerse dalalet içerisindedirler.
Ya da hıyanet…
Verilen her şehit üzerinden siyaset devşirmek kastıyla yapılan bu propaganda en hafif tabirle ihanettir. Bu millet, vatanın bölünmez bütünlüğü meselesini bir takım hesaplara konu ederek değersizleştirmek isteyenlerin tuzaklarına gelmeyecek kadar ferasetlidir.
Ya da;
Her Türk gencinin vatanı uğruna ölüme gözünü kırpmadan gideceği gerçeğini bilmeyenimiz var mıdır?
Son söz;
Dün Gabar’da, Tendürek’te, Cudi Dağları’nda yapılan ne ise bu gün Kuzey Irak dağlarında yapılan da odur. Zira bu coğrafyada vatan savunması çok uzaklardan başlar. “ABD’nin burada ne işi var?” diye soramayanların bunu bize sormaları eğer ihanet değilse, tarihsel bir cahilliktir.
Şehit kanının düştüğü her yer bize yurt olmuştur. Seksen Milyon’un yaşaması için Sekiz Milyon ölecekse elbette öleceğiz. “Şehitler ölmez!” diye haykıranlar hangi gerçeği dile getiriyor zannediyorsunuz?
Vesselam…
Fehmi bey güzel bir yazı olmuş. Kaleminize sağlık. Demokrasi ve özgürlük arkasına sığınarak meclis çatısı altında çöreklenen terör yandaşlarına da inşallah önümüzde ki zamanlarda bir çözüm bulunur. Halk gerçekleri gördükçe bunlardan desteğini de çekmeye başladı. Bu konu ile ilgili de sizden güzel bir yazı bekliyoruz. Teşekkür ederim.