Hiçbir şey, hiçbir olay hemen şu anda, aniden olmaz. Onu destekleyen, besleyen bir tarihsel arka planı mutlaka vardır.
Değil midir ki tarih neden sonuç ilişkisidir? O zaman dertlerimizin sebeplerini tarihin derinliklerinde, devalarını da gerçekçi hayat nizamlarında aramak durumundayız.
Sözün burasından hareketle, insanlık tarihi “avcı-toplayıcı” toplum modelinden “tarım toplum modeline” evrildiğinde –bu ortaçağ’a tekabül eder- Avrupa’da derebeylik diye bir rejim türedi. Başka bir ifadeyle ‘feodalizm…’
Bu derebeyleri geniş toprak ağlarına sahiptiler ve topraklarında çalıştırmak üzere insanları köleleştirmişlerdi. Köle haline getirilen bu insanlar ‘çalışacaklar, çalışacaklar’ ama karınlarını doyuracak bir lokma haricinde hiçbir şey talep etmeyeceklerdi.
Eğer çalışmaz da toprağı terk ederlerse vücutları kızgın demirlerle dağlanır, kendilerine kaçak damgası vurulur, akla hayale gelmedik işkencelere uğrarlardı.
O insana asilzadesi küçük bir toprak parçası tayin eder, bu yolla onun maişetini temin etmiş olurdu. Başka hiçbir şeyden tasarruf hakları yoktu.
‘Bir eli yağda bir eli balda’ olan derebeyi ise devlet işleriyle meşgul olurdu. Siyasi hayatı ve sosyal düzeni kontrol eden hep o idi.
Ortaçağ’da kilisenin de şiddetle desteklediği bu düzen olanca çirkin yüzüyle makinenin icadına kadar insanları sömürmeye devam etti.
Makinenin icadı, zaten köhneleşmiş olan bu zulüm düzenini doğal olarak ortadan kaldırdı ve tarihe gömdü.
Eski giderde meydan boş kalır mıydı?
Makineyle beraber gelen yeni düzende, fabrikalarda çalıştırılmak üzere işçilere ihtiyaç doğdu. Köylüler, yani ’emekçiler’ toprak esaretinden kurtuluyorlar, şehirlere akın akın göç ediyorlardı.
Şehir onlar için özgürleşmek, derebeylerin zulmünden kurtulmak demekti. Işıltılı bir yaşam onları içine çekiyordu. Bu yüzden bir anda Avrupa’da nüfusu yüz binlerle ifade edilen şehirler oluşmuştu.
‘Kurtulduk, özgürleştik’ sanıyorlardı. Halbuki kendi arzularıyla gelip teslim oldukları hayatın ne olduğunu henüz bilmiyorlardı.
Burada derebeylerin yerini artık kapitalist zebaniler almıştı. Renk değişmiş ama kader değişmemişti. En olmadık işlerde, hayvanlara bile reva görülmeyecek şartlarda çalıştırılıyorlar, eski toprak günlerini mumla arıyorlardı.
Öyle bir hale geldiler ki, çektikleri artık canlarına tak etti.
Emekçinin başka çaresi yoktu. Bu zalim rejimle amansız bir savaşa tutuştu.
Kapitalizmin acımasız pençesinden kurtulmak için bin bir türlü meşakkat ve çileye katlandı. Savaştı, canını ortaya koydu. Kurtulacağını umut ederken, ona gizlice pusu kurmuş demir bir kuvvetin varlığından ise habersizdi.
Ne olduğunu anlayamadan bir anda yeni kurtarıcının zalim kolları arasında buldu kendini.
Kimdi biliyor musunuz yeni kurtarıcı?
“İnsan, bir lokma peşinde koşan hayvandır.” diyen komünizm.
Kendisini hayvan olarak gören ve öyle tanımlayan bir sistemi kurtuluş ümidi olarak gören emekçiler maalesef zulümden kurtulamadılar.
Çünkü, kurtarıcı olarak görülen sosyalizm, barış, özgürlük, hak ve adalet gibi kutsal kavramları itibarsızlaştıran, değersizleştiren, bu kavramların içini boşaltan, hayal mahsulü, hatta ütopik bir dünya görüşüydü.
Hatta sosyalistler onların hayvandan geldiğini ispatlamak için bilimsel bir teori diye Darwin’in “evrim” zırvasını bile ortaya atmışlardı.
İnsana en çok benzeyen hayvan maymundu. Köleler bu yalana inanırdı, düşünce buydu.
“Yalan söylemiyoruz, işte size ispatı” diyerek kitleleri ikna yoluna gittiler.
İyide, bu nasıl bir kurtarıcı idi? Muhatabını hayvan olarak gören bir zihniyet insanı nasıl refaha kavuşturacaktı? Eşyanın tabiatına aykırı olan şey, zaten tutmadı.
Güneşin altında değişen bir şey yok…
Gariban emekçi yeniden kapitalistlerin azgın ağına düştü. İnsanlığın, gerçek kurtarıcıyı göremeyip sahte ilahlardan medet umduğu müthiş bir cahiliyet asrında yaşıyoruz.
Bu günkü mücadele, etkinliğini yitiren, gözden düşen ve insanı “Lokma peşinde koşan hayvan” görenlerle; “daha çok kazanmalıyım, nasıl olsa insan bir köledir, bu da onun kaderidir.” anlayışında olan kapitalistlerin, mazlumların alın teri üzerinden yaptıkları hesaplaşmadan ibarettir.
Bu gerçeği Rahmetli Erbakan Hoca “Olay ejderhanın iki çenesinin açılıp kapanmasıdır, Komünizm alt dişi, kapitalizm üst dişidir.” diyerek çok veciz bir şekilde ifade etmişti.
Mazlumları fırına ekmek atar gibi bu acımasız dişlilerin arasına atıyorlar. Değirmende un öğütülür gibi insan emeği öğütülüyor maalesef. Soma’nın bize söylediği tam da bu.
O zaman yapılması gereken en doğru yol şudur;
“İşçinin alın teri kurumadan emeği verilmelidir.” diye buyuran Yüce bir yolu bulmadan, O’nun çağlar öncesinden haykırdığı gerçeklerle buluşmadan insanlığın saadeti mümkün değildir.
Aksi taktirde ortaya konan her şey birer safsata ve efsane olarak kalacak, kurtuluş reçetesi diye altın tepsi içinde garibanlara pazarlanmaya devam edecektir.
Soma bütün çıplaklığıyla bize bu gerçeği haykırmaktadır.
Vesselâm…
