Bugün 23 Nisan.
Çocukların yılda bir defa da olsa hatırlandığı, onların makamlara çağrılıp rol yaptırıldığı özel bir gün, kutlu olsun.
Oynanan tiyatrodan kendinizi bir an sıyırıp gerçeklerle şöyle bir yüzleşin bakalım, neler göreceksiniz.
Türkiye’de seçme ve seçilme yaşı 18.
Sıradan bir belediye başkanının seçim çalışmaları için harcadığı para milyonlarla ifade ediliyor. Bu çocuklar bu yaşta bırakın seçimler için para harcamayı, başvuru parasını bile bulamazlar. Bir milletvekili adayı seçimlerde kaç para harcar dersiniz. Zaten milletvekili ya da belediye başkanı olanların nitelik oranlamasını şöyle bir yapın, tablo daha iyi anlaşılır.
Paranız yoksa hiçsiniz, öyle tiyatroya filan gerek yok.
Biz gelelim asıl meselemize…
Bir yönetimin kültür politikası yoksa, bu olay tıpkı insan sağlığı gibidir, sağlığınız yoksa hiçsiniz. Kültür politikalarınız yoksa ölüsünüz.
Kültür politikaları bir plan ve program dahilinde gelişir. Bunun için liyakatli kişiler, bilge insanlar ve azim gerekir. Çünkü kültür işlerinde verimi bugünden yarına alamazsınız, uzun ve meşakkatli bir yolculuğu sabır ve sebatla yürümeniz gerekir.
Bunun için yerel yönetimlerden başlayarak üniversitelere kadar uzanan bir yelpazede çalışma yapmalısınız.
Gelenek ve modernizm arasında bocalayan Türkiye, Ak parti iktidarı ile kendine bir çıkış alanı açmıştı. Gelenekten beslenen bir modern kültür dünyasının inşası mümkün olabilirdi. Fakat mevcut yapının derdinin daha çok iktidarda kalma ve ikbalini sağlama arzusunda birleşen mevcudiyet gerekçesi bu şansı kaçırmamıza neden oldu.
Kültür dediğimizde kent oluşumundan doğaya kadar tüm değerlerin korunması, biçimlenmesi ve yeniden inşası anlaşılır. Kültür zorla olacak bir şey değildir. Eğitim ve kabul ile yürütülen bir süreçtir. Halkın bu sürece dahil edilmesi, toplumda yaratıcılığı olanların değerlendirilmesi, önlerinin açılması, örgütlü toplumun öncelenmesi, yetenekli insanlara ekonomik ve sosyal kolaylıklar sağlanarak onların sürece dahil edilmesi önemlidir.
Kültür dediğimizde ülkemizde homojen bir olgudan söz etmek imkanı yoktur. Başta da bahsettiğimiz gibi olayı, geleneksel kültür kuşağı ile yenilikçi anlayışın mücadelesinden çıkarıp, gerçek değerlerine bağlı ama çağın gerekliliklerini de kavrayan bir yapıda ilerlemesi temin edilebilirdi.
Olmadı, olamadı. Bu tren kaçtı. Ne tiyatro ne hikaye, ne roman ne de başka bir alan… Türkiye muhafazakarını iktidara taşıyan ne kadar kültür kodu varsa ötekileştirildi, merkezden uzaklaştırıldı. Gerek okullarda ve gerekse diğer kamu kurumlarında bu alanlar başka mahfillerin insafına bırakıldı.
Kültür adamı olarak masalara oturanlar kalabalıklarla fotoğraf çektirmekten öte bir şey yapmadılar. Bir sanatçının konserinde kalabalık toplamak kültür faaliyeti sayıldı. Öyle zannedildi.
Hikayenin sonunda, doyumsuzluk, hazımsızlık ve bönlük bir kültür olarak ortaya çıktı. Bu saatten sonra yolları altından dahi döşesen, herkesin altına son model araba verip deposunu doldursan, emekli maaşlarını 100 bin Lira yapsan fayda vermez. Her yaptığın doyurma, yeni bir doyumsuzluk alanı açar, daha fazlası istenir.
Karşılayamazsın, o zaman kitleler senden kopar.
Fotoğrafı doğru okumak gerekir, Türkiye’de birinci sorun ekonomik değildir. Öyle olsaydı yaşam standardı yüksek olan Kadıköy, Beşiktaş, Çankaya gibi yerlerde Ak Parti’nin çok yüksek oranda oy alması gerekirdi.
Yaşam standardı arttıkça insanların gelenekten koparak başkalaşmalarını neyle izah edebiliriz? Ya da yeni neslin anormal yönelimlerini?
Yazımın başında bir olgudan bahsettim, 23 Nisan çocukları ve tiyatrodan. Yazının sonuna geldiğinizde topluca bir değerlendirin bakalım, neler göreceksiniz.
Vesselam…
