Üsküdar Vapuru Faciası, Bu Şehrin Derin Acısı

Bazı kazalar vardır; acıları dinmez, asırlar sürer. Her hatırlanışta yeniden kanatır yürekleri, bir açık yaradır da ne Lokman Hekim sarabilir, ne de kimse deva bulabilir.

Bazı kazalar vardır; bir milletin makus talihini gösterir. Yokluğu, yoksulluğu anlatır. Geçmişini serer önüne de geleceğine ışık olur, ders olur, ibret olur.

Bazı kazalar vardır; acıdır, acıtır. Kelimeleri kavramları öldürür, sözü bitirir, bir derin kuyu gibidir, tüm benliğinizi yutar gider.

Bu şehir, bundan tam 66 yıl önce, 1 Mart 1958 günü işte böyle bir kaza gördü. O gün adı Üsküdar vapuruydu ama sonrasında ölümlerin, içli acıların, tarifsiz hüzünlerin vapuru oldu.

Öyle olacağını kim bilebilirdi, kim bilebilirdi kaderin, yazgının ne zaman ne vakit tecelli edeceğini…

Bazıları dedi 432 yolcu, bazıları dedi 600… Sayılar acıyı hafifletmek için birer araçtı sadece. Az ile çok olması ne ifade ederdi. ‘Bir canın bin alem’ olduğuna inanlar için hüzün binlerce idi.

İzmit’ten kalkıp Gölcük şehrine gidiyorlardı. Çoğu öğrenci, kimi İzmit Lisesi’nden, kimi İzmit Sanat Enstitüsü’nden, kimi de diğer okullardan. İşçi, esnaf, memur… Burada işleri bitmiş, dönüş yolundaydılar.

Şüphesiz ki her birinin bir hayali vardı, akşam evine gidecek, günün yorgunluğunu çıkaracak, ailesiyle zaman geçirecek, yarınki hedeflerine odaklanacaktı.

Ama olmadı, Derince açıklarında onları şiddetli bir fırtına yakaladı, yüksek dalgalar hayallerine karşılık canlarını istedi, direndiler ama sonunda kaderin cilvesine teslim oldular.

Bu şehir, tarihin en büyük deniz kazasını hiç unutmadı. Her yıldönümünde aynı acıları hissetti, geçen zaman sadece yılları eskitti, bir pervane misali yüreklerde dönüp durdu da acıları hep taze bıraktı.

Ateş düştüğü yeri yaktı, şehit yakınları, içlerine düşen korla harlandı, geçen her bir yıl ateşi daha da körükledi, dinmek bilmeyen sızıların altında tam 66 yıl geçti.

Üsküdar Vapuru denilince zaman susar. Zira acının dili yoktur, hissi vardır. O yakıcı his, bu şehrin hafızasında elemli bir haykırış olarak her daim canlılığını koruyor.

Dayanılması en zor acılar, zamana yaslanıp gizlenen türdendir. Sermayesi acı olan hatıraların yakıtı da zaman olur netekim.

Kazalarımız da talihimiz gibi dokunaklı, acı ve hüzünlü. Başımıza gelenler sahi neyin sonucudur ki?

Neşet Ertaş’a verelim son sözü; talihimizi de tarihimizi de o söylesin;

“Bir ayrılık, bir yoksuzluk, bir de ölüm…”

Vesselam…